ΑΝΗΣΥΧΟΙ ΧΑΙΔΑΡΙΩΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Πολίτης ή Τρομοκράτης;

αναδημοσίευση: ΙΣΤΟΣ
γράφει η Χριστιάνα Βλαχάκη
Η χρονιά της γέννησής μου ταυτίζεται σχεδόν με την εποχή πτώσης της χούντας στην Ελλάδα. Δεν  έχω μνήμες πολέμου, εμφυλίου, δεν έχω ρίζες αριστερές ή δεξιές, δεν έχω αγώνες στο βιογραφικό μου. Είμαι ο μέσος σύγχρονος ανθρωπάκος. Μεγάλωσα στην εποχή των μεγάλων αλλαγών της μεταπολίτευσης. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν εύκολα. Στιγματίστηκαν από δυο γονείς που δούλευαν πολύ για να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους, που έλπιζαν σε μια καλύτερη κοινωνία, κι απ’ την ιδεολογία πως η τιμιότητα, η γνώση και η εργατικότητα οδηγούν στην προσωπική και επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική αναγνώριση. Σ’ αυτό το πλαίσιο δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να ενταχθώ σε συλλογικότητες, πίστευα ότι η πρόοδός μου ήταν καθαρά θέμα ατομικής εργασίας και προσπάθειας. “Κοίτα τη δουλειά σου κι άσε τους άλλους να κάνουν ότι αυτοί νομίζουν. Ο καλός άνθρωπος δε χάνεται. Αν είσαι εσύ εντάξει δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναγνωριστεί.”
Με σημαία μου λοιπόν τις αρχές και τα πιστεύω αυτά, προχωρούσα στη ζωή. Κάθε χρόνος της ενήλικης ζωής μου που περνούσε, λειτουργούσε σαν ένας μικρός σεισμός που κουνούσε τις βάσεις πάνω στις οποίες είχα οικοδομήσει τη ζωή μου. Ήμουν τίμια αλλά οι άλλοι με αντιμετώπιζαν ως γραφική. Ήμουν εργατική, αλλά οι άλλοι το θεωρούσαν βλακεία να μη λουφάρω όταν μπορούσα. Είχα γνώσεις, αλλά δε φαινόταν να ενδιαφέρεται κανείς γι’ αυτές. Πίστευα στην ατομική εργασία και προσπάθεια, αλλά χαρούμενη ήμουν μόνο όταν τύχαινε να συνεργάζομαι και να πετυχαίνω πράγματα μαζί με άλλους.
Όλ’ αυτά λειτουργούσαν για χρόνια σαν τριγμοί των βάσεών μου, αλλά ποτέ δεν είχα τολμήσει να τ’ αμφισβητήσω. Έως….
Έως ότου έφτασε η εποχή της λεγόμενης κρίσης. Όπως όλοι αρχικά πίστεψα πως: κρίση είναι θα περάσει. Στήθηκα μπροστά απ’ την TV να δω τι λένε οι “εκπρόσωποί” μας στη βουλή, προσπάθησα να πειστώ από επιχειρήματά τους, αλλά κι από επιχειρήματα δημοσιογράφων των επικρατούντων και κυρίαρχων ΜΜΕ. Το μόνο που κατάφερα ήταν ν’ ανεβάζω την πίεσή μου την ώρα των ειδήσεων και των πολιτικών εκπομπών κι έπειτα για να ισορροπήσω να φλερτάρω με την κατάθλιψη στον καναπέ μου. Μετά από χρόνια αποχής αποφάσισα να πάω να ψηφίσω στις εκλογές. Αυτό που επέλεξα φυσικά δεν ήταν η επικρατούσα τάση. Τότε λοιπόν ήταν που αποφάσισα….δεν ξέρω πως και γιατί – μάλλον είναι αυτή η αρχέγονη δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας και που μας σπρώχνει στη ζωή – να κλείσω την TV. Ξαφνικά ο χρόνος μου πολλαπλασιάστηκε. Κι ενώ για χρόνια θεωρούσα πως η τηλεόραση με βοηθά να χαλαρώσω μετά από μια κουραστική μέρα, ανακάλυψα κι άλλα πράγματα που λειτουργούσαν έτσι, για να μην πω και καλύτερα. Αργότερα ένιωσα την ανάγκη να μην είμαι μόνη πια. Τότε αποφάσισα να συμμετέχω στον Ιστό. Είχα ένα γνωστό εκεί κι ήταν ο μόνος από τους φίλους μου που χαμογελούσε, που είχε μια γλύκα στη ματιά του και μια ηρεμία όταν μιλούσε. Αυτά ήταν που με τράβηξαν σ’ αυτόν -αυτά ήταν μάλλον  που μου έλειπαν πιο πολύ στη ζωή μου- κι έτσι σε μια προσπάθεια να τον γνωρισω καλύτερα, άρχισα να συχνάζω στα “λημέρια” του, ένας εκ των οποίων και μια κατάληψη ο “Ιστός”. Και να’ μαι πια κοντά στα 40, για πρώτη φορά έως τώρα, σ’ ένα χώρο “κέντρο ανομίας”, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κουστουμάτων της τηλεόρασης. Αυτό ήταν και το κρίσιμο σημείο, η κρίσιμη καμπή στην ατομικό-κεντρική – έστω οικογενειακό-κεντρική – ζωή μου. Έκανα την υπέρβασή μου να πάω σε κάτι που δε γνώριζα καν τι είναι.
Κι ενώ στην τηλεόραση άκουγα για χώρους ανομίας, γκαζάκια, μπουκάλια μπύρας και κοντάρια εγώ το μόνο γκαζάκι που συνάντησα είναι για να φτιάχνουμε ελληνικό καφέ στη γιαγιά γειτόνισσα που έρχεται πού και πού να μας επισκεφθεί και που χαίρεται καθώς λέει που άνοιξε ο χώρος του Ιστού, γιατί εκεί πήγαινε σχολείο όταν ήταν μικρή και σπάραζε η καρδιά της να τον βλέπει να ρημάζει. Άσε και που οι φωνές των παιδιών που ξαναζωντανεύουν το χώρο της θυμίζουν τους συμμαθητές της. Μπουκάλια μπύρας δε βρήκα καθόλου, γιατί η ομάδα είχε αποφασίσει να αγοράζει αλουμινένια κουτάκια μπύρας για όποιον θέλει να πιει μια μπύρα στο συλλογικό καφενείο και να τα δίνουν όταν αδειάζουν σ’ ένα συντοπίτη τους, ο οποίος τα πάει για ανακύκλωση, κι έτσι βγάζει ένα μεροκάματο για να μεγαλώσει τα  παιδιά του. Όσο για κοντάρια… έχουμε πολλά … σκουπόξυλα … βλέπετε ο χώρος είναι μεγάλος, έχουμε και αυλή και….ο καθαρισμός του χώρου είναι δουλειά όλων μας. Δουλειά όλων μας όμως είναι και η συμμετοχή στις αποφάσεις….βλέπετε εδώ δεν έχουμε εκπροσώπους. Ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και μόνο. Καμιά ομάδα, καμιά πολιτική ή άλλη παράταξη. Έμαθα επίσης να έχω γνώμη πάλι γι’ αυτά που μας συμβαίνουν. Να μη φοβάμαι να την εκφράσω δημόσια, εστιάζοντας όμως όχι στη γκρίνια, αλλά στις λύσεις. Έμαθα επίσης, ότι οι γύρω μου σέβονται τη γνώμη μου. Κι έμαθα επίσης και το πιο σημαντικό. Έμαθα να σέβομαι κι εγώ τη γνώμη των άλλων, να μην κρίνω, να μην υποβαθμίζω τίποτα και κανέναν. Ο καθένας έχει τη δική του συνεισφορά, ανάλογα με το χρόνο, τις δυνάμεις, τις γνώσεις, τις ικανότητες και το βαθμό διαθεσιμότητάς του. Ξαναεκπαιδεύτηκα ν’ αποφασίζω όχι με πλειοψηφικό τρόπο, αλλά με συναινετικό. Ναι, ακόμα ρίχνω νερό στο κρασί μου ενίοτε – βλέπετε έχω ποτιστεί από τον ατομισμό της εποχής μου- όμως πια για μένα είναι σημαντικότερη η ομάδα και η συνοχή της, παρά η επικράτηση των δικών μου απόψεων.
Χαίρομαι…ναι ΧΑΙΡΟΜΑΙ πια που υπάρχει ένας χώρος που μπορώ να προτείνω και να πραγματοποιήσω δράσεις, αλλά και να βοηθήσω στην υλοποίηση δράσεων που έχουν προταθεί από άλλους και που όμως βρίσκω ενδιαφέρουσες ή χρήσιμες.  ΧΑΙΡΟΜΑΙ που τα παιδιά μου από μικρά μαθαίνουν στη συνεργασία, τη συνδημιουργία, την αλληλεγγύη, την προσφορά, το μοίρασμα χώρων, αντικειμένων και απόψεων. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που η εθελοντική προσφορά των άλλων, αλλά και η δική μου μπορούν να τους προσφέρουν ό,τι η καπιταλιστική κρίση τους στέρησε -μουσική, χορό, επαφή με το θέατρο, τα εικαστικά – και το κυριώτερο όλων, επαφή με ανθρώπους δημιουργικούς, αισιόδοξους, δραστήριους, καλλιεργημένους, ευαίσθητους. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που εκπαιδεύομαι στην πράξη στην άμεση δημοκρατία και  τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που ζω και συνδυαμορφώνω πια μια κοινότητα-κοινωνία αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που δεν είμαστε πια μόνοι μας στην κρίση.
ΝΑΙ, τολμώ να πω ότι χαίρομαι. Ίσως αυτό να είναι και το πιο ριζοσπαστικό κι ανατρεπτικό που μπορεί να ομολογήσει κανείς αυτή την εποχή. Καταλαβαίνω απόλυτα πως οι αυταρχικές δομές του κράτους θα με/μας προτιμούσαν λυπημένους, τρομαγμένους, φοβισμένους κι ακινητοποιημένους στο σπίτι μας. Θα ήταν πιο εύκολο να μας χειραγωγήσουν έτσι. Κι όμως εγώ δεν κάθομαι μόνη στο σπίτι μου πια. Έχω ένα δεύτερο συλλογικό σπίτι, με πολλούς “συγκατοίκους”. Αυτή και μόνο αυτή είναι η μοναδική επανάσταση που μπορώ για την ώρα να τολμήσω. Αν γι’ αυτές τις δράσεις μου αξίζει να προσαχθώ στο τμήμα, να συλληφθώ,  ή να δικαστώ με χαρά θα το κάνω. Αν γι’ αυτό μου αξίζει να συμπεριληφθώ στους “παράνομους” αυτής της χώρας, θα είναι τιμή μου. Είναι το λιγότερο που οφείλω στα παιδιά μου, στην αξιοπρέπειά μου, στον εαυτό μου.  Νιώθω πια στο πετσί μου πως η τιμιότητα και η εργατικότητα μπορούν να μας πάνε – κι όχι να με πάνε – μπροστά, μόνο αν συνδυαστούν με τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τη συμμετοχή και τις δημοκρατικές κι όχι αντιπροσωπευτικές διαδικασίες. Και φυσικά πια ξέρω, πως η πράξη της κατάληψης δημόσιου χώρου – όχι για ίδιο, αλλά για δημόσιο συμφέρον – είναι καθαρά πολιτική. Όχι όμως παράνομη. Παράνομη την έχρισε η κεντρική εξουσία, καθώς δεν τη βολεύει καθόλου η αυτοοργάνωση των ανθρώπων, η συμμετοχή και αυτενέργεια των πολιτών.
Ναι διεκδικώ τον τίτλο “πολιτικό ον” πια για τον εαυτό μου. Επαναδιεκδικώ την ελληνική ετυμολογία της λέξης “Δήμος”. Δήμος δεν είναι για μένα ο Δήμαρχος, το δημοτικό συμβούλιο, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ή οι υπάλληλοι ή το σύνολο των διοικητικών υπηρεσιών του δήμου. Δήμος είναι: το σύνολο των πολιτών που έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά. Δήμος είμαστε όλοι εμείς. Δικαίωμα και υποχρέωση ν’ αποφασίζουμε για τη ζωή και την πόλη μας έχουμε εμείς. Οι ελάχιστοι δημόσιοι χώροι που έχουν απομείνει πια, ανήκουν σε όλους, σε μας, στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Το τι θα κάνουμε μ’ αυτούς, αλλά και με τη ζωή μας συνολικά είναι θέμα δικό μας κι όχι κάποιων που αυτοαποκαλούνται “αυθεντίες” και που καθημερινά αποδεικνύονται διαπλεκόμενοι. Καταλήγω λέγοντας, πως ναι, είναι πράξη πολιτική να διεκδικούμε το μέλλον μας, την αξιοπρέπεια των παιδιών μας.
Ο “Ιστός” είναι χώρος ανοιχτός σ’ όποιον και όποια θέλει να συμμετέχει.
Στον Ιστό “είμαστε στο “εμείς” και όχι στο “εγώ”.
Ο “Ιστός” είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Το μέλλον είναι στα χέρια μας.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Κάτω τα χέρια από τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους - Οι καταλήψεις και τα κτήρια δεν είναι το πρόβλημα - Οι ρωγμές στο καπιταλιστικό σύστημα και οι εναλλακτικές κοινότητες που δημιουργούνται είναι το πρόβλημα για την εξουσία

αναδημοσίευση: ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ


Αυτές είναι ορισμένες μόνο εκδηλώσεις στον ΙΣΤΟ...
Παράλληλα γίνονται μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας σε μαθητές που έχουν ανάγκη (περισσότεροι από 20 εθελοντές καθηγητές συμμετέχουν), ενισχύονται οικογένειες με τρόφιμα (αλληλεγγύη)...
Άλλες δράσεις: Δωρεάν μαθήματα ξένων γλωσσών και μουσικής, κινηματογραφικές προβολές, ανταλλακτικά παζάρια και είδη ρουχισμού, δωρεάν βιβλία, μουσικά σχήματα...
Και πολύ κέφι....  μα πάρα πολύ κέφι... "και χαρά και ευτυχία"
ΝΑΙ μέσα σε συνθήκες έντονης πολιτικής, κοινωνικής, 
πολιτιστικής και περιβαλλοντικής κρίσης..
πολύ κέφι, "και χαρά και ευτυχία"
και το κέφι τρομάζει...
τρομάζει το σύστημα
και το κατεστημένο
γιατί ο ΙΣΤΟΣ.
Γιατί ο ΙΣΤΟΣ είναι ένα πολιτικό, κοινωνικό εγχείρημα.
Στον ΙΣΤΟ αναπτύσσεται μια κοινότητα..
Ο ΙΣΤΟΣ δεν είναι το κτήριο
και αυτό τους τρομάζει.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Ο ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. στηρίζει το πολιτικό, κοινωνικό, εναλλακτικό εγχείρημα στον ΙΣΤΟ 
και καλεί την τοπική κοινωνία να πάρει θέση. 
Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλληλεγγύης ΙΣΤΟΣ 
υπερασπίζουν το ιστορικό κτήριο του παλιού δημαρχείου 
και τον καταπράσινο περιβάλλοντα χώρο...
υπερασπίζονται την ιστορική μνήμη.
Τα τοπικά  οικονομικά συμφέροντα
και η διαπλοκή θέλουν να 
γκρεμίσουν το κτήριο και να 
τσιμεντάρουν την πλατεία.
ΔΕΝ θα τους περάσει.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΙΣΤΟ - σημαίνει: 
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ 
την ιστορική μνήμη και το αστικό περιβάλλον
το πράσινο και την πλατεία.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ:
την αυτοδιαχείριση και την αυτοοργάνωση των πολιτών
την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την αυτενέργεια
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΌΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΙΣΤΟ σημαίνει
ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους από θεατές και χειροκροτητές να γίνουν ενεργοί πολίτες

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ 
ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΘΕΣΗ

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ ΩΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ (και όχι οικόπεδο...)

ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ ΩΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ
(και όχι οικόπεδο...)
Πρόσφατοι ισχυρισμοί Υπουργείου Εθνικής Άμυνας για ήδη διατεθέντα τμήματα του Στρατοπέδου και ιστορική μνήμη!

Το ΥΕΘΑ υποστηρίζει ότι ο νόμος 2745/99 (που προβλέπει την, υπό όρους, δυνατότητα πολεοδόμησης ορισμένων στρατοπέδων κατά 50%) του δίνει το δικαίωμα να ανοικοδομήσει το μισό Στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Έτσι αφαιρεί ότι ήδη έχει δοθεί για σχολεία, «πάρκα», νοσοκομείο και στο τέλος όχι μόνο δεν θα δώσει, αλλά θα ζητήσει και πίσω!

Για ην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και νομιμότητας επισημαίνουμε:

1)Την δέσμευση της πολιτείας (οι 2 τελευταίο πρωθυπουργοί Καραμανλής)

2)Τις πρόνοιες του ρυθμιστικού σχεδίου τησ Αθήνας για ελεύθερους χώρους,

3)Το πάνδημο αίτημα στην δυτική Αθήνα, όλων όσων πληρώνουμε και για την εθνική άμυνα, να γίνει το στρατόπεδο πνεύμονας πρασίνου όπως και όλο το Ποικίλο και Αιγάλεω όρος.

4)Ο νόμος ακόμη κι αν εφαρμοστεί λογιστικά / κτηματομεσιτικά και ενάντια στην υγεία των κατοίκων, δηλαδή ενάντια στην εθνική άμυνα, ακόμη και τότε δεν θα αφορά εκτάσεις που παραχωρήθηκαν προ της εφαρμογής / ψήφισής του.

Συνεπώς ας περιορίσουν την όρεξή τους όσοι ποντάρουν στο, υπό υλοποίηση, σχέδιο καταστροφής των υπολοίπων περιβαλλοντικών αποθεμάτων της Αττικής και λοιπής ελληνικής γης (γήπεδα golf, εξοχικά σε βουνά και θάλασσες, εμπορικά κέντρα κ.λπ.) δια του real estate! κ.κ. Κ.Σημίτης και Κ.Υποκειμενικές αλήθειες για την σημασία του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου και την στάση της τοπικής
κοινωνίας

Αλήθεια 1η: Το στρατόπεδο επιδρά έως σήμερα, ως ελεύθερος χώρος με δασική βλάστηση, χώμα που απορροφά νερό, μικρή σχετικά δόμηση. Άρα επιδρά ως ΕΥΛΟΓΙΑ στην κακοποιημένη δυτική Αθήνα. Γι’ αυτό και πρέπει να ευχαριστούμε τις ένοπλες δυνάμεις που εμμέσως διέσωσαν μια μεγάλη και κρίσιμη έκταση. Αντίστοιχο ρόλο έχουν παίξει τα 2 ψυχιατρικά νοσοκομεία και ο Διομήδειος Βοτανικός Κήπος.

Αλήθεια 2η: Κάποιοι (αρκετοί και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση) θέλουν στο βουνό να γίνει «της παραλίας»: Καφετέριες, μπαρ, λούνα παρκ, πολυκινηματογράφοι, δηλαδή βιομηχανία αναψυχής και όχι δασική αναψυχή.
Δηλαδή τσιμέντο με ολίγα παρτέρια αντί για πλούσιο δασικό πράσινο που τόσο λείπει από την Αττική.
Δηλαδή κατασκευή «πάρκου αναψυχής» προνομιακών υποδομών, παραχωρημένων σε λίγους (από τους λίγους…) αντί για πάρκο-ανάσα με ελεύθερη πρόσβαση για όσους αγαπούν το πράσινο και δροσιά για όλους τους κατοίκους της δυτικής, κι όχο μόνο, Αθήνας.

Αλήθεια 3η: Οι σημερινές ισορροπίες και στάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής δεν προϊδεάζουν για αγωνιστική διεκδίκηση του χώρου, αντιθέτως προιδεάζουν για συμβιβασμό στο παρασκήνιο. Ίσως όμως να 'ναι προτιμότερη μια ξεκάθαρα συμβιβασμένη στάση από την στάση προηγούμενων που δήθεν πάλευαν ενώ στην ουσία διευκόλυναν τις όποιες κυβερνητικές επιλογές, διαιτητεύοντας τα τοπικά κτηματομεσιτικά συμφέροντα και αποκοιμίζοντας μία κοινωνία που πρέπει στον εφησυχασμό και τον ωχαδελφισμό. Αυτή η «αδράνεια» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ίσως ξυπνήσει / φιλοτιμήσει / επαναστατήσει τους πολίτες.

Αλήθεια 4η: Μαζική αντίδραση πολιτών, ακηδεμόνευτη, προσανατολισμένη για δάσος και όχι δέντρα, με συνέπεια στο χρόνο, έως σήμερα δεν έχουμε ζήσει. Βέβαια όλοι θα το προτιμούσαν πάρκο δίπλα στα σπίτια τους (αυτό άλλωστε δίνει την υπεραξία στις γειτονιές μας και όχι τα ανύπαρκτα έργα υποδομής που δεν έκαναν οι προηγούμενες δημοτικές αρχές).
Συνεπώς, όσοι «πονάνε» πρέπει να δώσουν άμεσα το παρόν: με προσωπικό χρόνο, κατάθεση απόψεων, δημοσιοποίηση αντίθεσης στα κοράκια της οικοπεδοποίησης (σήμερα με τον κίνδυνο του ΤΑΙΠΕΔ που απειλεί ΟΛΗ την δημόσια περιουσία!!!) , οικονομική συμμετοχή στο νομικό αγώνα που θα στηρίζει το δίκαιο αίτημα για ζωή, "γιατί το δάσος δίνει ζωή"!

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ : Δυνατότητες και προοπτικές αξιοποίησης
Σ’ ότι αφορά διοίκηση και του πώς μπορεί να αξιοποιηθεί ο χώρος, παρατίθενται τα παρακάτω:

1. Στρατόπεδα και πολεοδόμηση
Ίσως υπάρχουν παραδείγματα επαρχιακών πόλεων όπου η απομάκρυνση ενός στρατοπέδου να επιτρέπει οικοδόμηση. Όμως η περίπτωση του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου είναι διαφορετική.
Πρόκειται για μη διαμπερή χώρο στις υπώρειες του Ποικίλου Όρους, του βορειοδυτικού ορίου της Αθήνας. Λειτούργησε ως ανάχωμα στην άναρχη αστικοποίηση που σήμερα ξεκινά από την Κορινθία και φθάνει στη Βοιωτία και την Εύβοια, τα καλοκαίρια δε στις Κυκλάδες. Η διάσωση του χώρου του Στρατοπέδου ως περιαστικού δάσους αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την περιβαλλοντική προστασία του Ποικίλου Όρους με ευεργετικές επιδράσεις σε όλη την Δυτική Αττική και το Λεκανοπέδιο (μείωση ακραίων θερμοκρασιών, κατακράτηση σκόνης, αισθητική βελτίωση, άθληση κ.λπ.).

2. Δυνατότητες αποκατάστασης περιβάλλοντος
Στην κατεστραμμένη και πάμπτωχη Ελλάδα μετά την απελευθέρωση, στην Αθήνα επί Βαυαρών, δημιουργήθηκε ο σημερινός Εθνικός Κήπος. Η σημερινή Ελλάδα, που δυσκολεύεται ν’ απορροφήσει κοινοτικούς πόρους, διαθέτει ένα ιδανικό πεδίο για καινοτομικές και παραδοσιακές εφαρμογές αποκατάστασης περιβάλλοντος. Πανεπιστήμια, ιδρύματα, μελετητές μπορούν να ανταποκριθούν στην πρόκληση και να δώσουν λύσεις για την αντιπλημμυρική προστασία, αναδάσωση σε δύσκολο έδαφος κ.λπ. Η χρηματοδότηση τόσο από τρέχοντα προγράμματα του EΣΠΑ, όσο και απευθείας από προγράμματα της Ε.Ε. (λόγω ιδιαίτερου χαρακτήρα των αναγκαίων έργων) είναι εφικτή. Απαιτεί όμως πολιτική βούληση. Χρηματοδότηση μπορεί να εξευρεθεί και από ιδιωτικούς πόρους, π.χ. δημιουργία και προβολή ενός προγράμματος που επιτρέπει την ανάληψη μέρους των δαπανών από εταιρείες-χορηγούς που θα «υιοθετήσουν» τμήματα του υπό αναδάσωση χώρου. Η παραπάνω πρόταση συνεπάγεται μακροχρόνια διατήρηση αρκετών θέσεων την ιδιαιτερότητα του χώρου, τον ρόλο της αυτοδιοίκησης, της κεντρικής εργασίας.

3. Προοπτικές αξιοποίησης
Χρήσεις συμβατές με ανάπτυξη δασικού πρασίνου μπορούν να είναι:
*Το μουσείο Εθνικής Αντίστασης στα διατηρητέα κτήρια του στρατοπέδου, χώρου μαρτυρίου επί Ναζιστικής κατοχής.
*Διατήρηση σκοπευτηρίων για άσκηση των στρατιωτικών μονάδων της Αττικής, της αστυνομίας, αθλητών και σε τακτική βάση των Εφέδρων (εφόσον βέβαια κρίνεται αναγκαίο!).
*Εγκατάσταση και λειτουργία φυτωρίων (ιδιωτικών, δημοτικών, ή δημόσιων).
*Υπαίθριοι χώροι υποδοχής πληθυσμού σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης π.χ. μετά από σεισμό.
*Διάθεση μέρους του υπάρχοντος κλειστού οδικού δικτύου για την ασφαλή εκπαίδευση και μετεκπαίδευση οδηγών ή την κυκλοφοριακή αγωγή παιδιών.
*Περιβαλλοντική εκπαίδευση μαθητών και επισκεπτών.
*Φιλοξενία των ήδη αναπτυσσόμενων, στην περιοχή και την Ελλάδα γενικότερα, υπαίθριων αθλητικών δραστηριοτήτων (ορεινή ποδηλασία, αναρρίχηση, πεζοπορία, προσανατολισμός, αιωροπτερισμός, μοντελισμός κ.λπ.).Οι παραπάνω δραστηριότητες αποτελούν δυναμικό κλάδο της βιομηχανίας ελεύθερου χρόνου και δημιουργούν θέσεις εργασίας όπως άλλωστε και οι προηγούμενες χρήσεις.

Οι προτάσεις αυτές είναι ενδεικτικές και παρατίθενται ως πρόκληση για δημιουργική συζήτηση επί των μελλοντικών χρήσεων.

4. Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εμπειρίες και προοπτικές διαχείρισης
Σήμερα ο χώρος διεκδικείται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η αντίθεσή της στην οικοδόμηση είναι θετική. Εκτίμησή μας είναι πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα στερείται υπεσχημένων πόρων από την Κεντρική Διοίκηση. Όμως και οι πόροι που φτάνουν σ’ αυτήν δεν αξιοποιούνται επαρκώς και συχνά σπαταλώνται. Π.χ. πεζόδρομοι, πάρκα και πλατείες που ανασκάπτονται και «αναμαρμαρώνονται» με κάθε πρόσφορο χρηματοδοτικό μέσο κλπ. Δυστυχώς η «πιεστική ανάγκη απορρόφησης των πόρων» έχει περιθωριοποιήσει τον ουσιαστικό έλεγχο σκοπιμότητας και ωφέλειας. Συχνά τόσο από την Τοπική αλλά και την Κεντρική Διοίκηση προωθούνται προς υλοποίηση έργα περιττά ή έργα δίχως προοπτική συντήρησης (π.χ. πάρκο Βασίλισσας στους Αγίους Αναργύρους, "Πάρκο νεολαίας" στο Χαϊδάρι κ.λπ.). Αναμφίβολα οι εγκρίνουσες αρχές δεν είναι άμοιρες ευθυνών (Αθήνα και Βρυξέλλες). Όμως τα ατοπήματα αδυνατίζουν κυρίως τη θέση της χώρας και όχι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συνειδητοποιούμε επίσης ότι η Τ.Α. βρίσκεται ουσιαστικά στο απυρόβλητο της κριτικής των κομμάτων, παρά και τις διαπιστώσεις των επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης και του Συνηγόρου του Πολίτη .
Παρότι λοιπόν θεωρητικά η Τ.Α. προβάλλει ως ο καταλληλότερος και αμεσότερος βαθμός διοίκησης ενός τέτοιου εγχειρήματος, η γνώμη μας είναι πως δίχως έλεγχο των ήδη πεπραγμένων και σαφώς των επικείμενων προγραμμάτων και έργων, δεν πρέπει να κινηθεί αυτόματη διαδικασία παραχώρησης. Η Κεντρική Διοίκηση οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. Χρειάζεται να
υποστηρίξει κριτικά την Τ.Α. ώστε να ανακτήσει την αξιοπιστία της και να παίξει τον κρίσιμο ρόλο της. Η πρότασή μας αφορά κυρίως την ανάπτυξη δασικού πρασίνου με προοπτική τη βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος, στους προστατευόμενους ορεινούς όγκους του Αιγάλεω και του Ποικίλου. Συνεπώς η συνεργασία κατ’ ελάχιστο με την Δασική Υπηρεσία κρίνεται αναγκαία.
Το ΥΠΕΧΩΔΕ, που προώθησε τον σχετικό, πλήν προβληματικό, νόμο προστασίας των ορεινών όγκων (2742/99), πρέπει επίσης να συμμετάσχει. Διακριτός ρόλος στον έλεγχο αναλογεί και στις οργανώσεις πολιτών (περιβαλλοντικές κ.ά.).

Κίμων Ε. Φουντούλης
Δημοτικός Σύμβουλος Χαιδαρίου